"What's in a name? That which we call a rose
by any other name would smell as sweet"
cliché *grijns* want soms (of vaak?) ben ik een cliché vrouw van deze tijd.
Maar het was een mooie omschrijving van shakespeare. Toch?
Ik heb weer wat chaos dagen achter de rug en in het verleden heeft het me al vaak geholpen om wat te bloggen, dus doe ik het nu weer.
Misschien eens tijd om stil te staan bij de naamkeuze van deze blog.
What's in a name? ;)
minty wonderland... daarin staat minty voor mij en wonderland voor de wereld zoals ik die ervaar, maar ook voor de wereld waarin ik vlucht als de echte wereld me de rillingen geeft.
Minty... Hoe kom ik bij een bijnaam als minty... Het was simpel begonnen door mijn munt-verslaving... werkelijk een verslaving... ik kon niet zonder en elke dag verslond ik minstens twee pakjes straffe muntjes (met af en toe eens dagen zonder, maar ze waren zeldzaam).
Ondertussen ben ik op mijn kruistocht naar een gezonde levenstijl deze verslaving verloren, of zo lijkt het toch... Nu verslind ik blaadjes van het arme muntplantje op ons balkon en snak ik naar meer.
Ik weet niet wat het is, maar die verfrissende ervaring van munt is onevenaarbaar. :)
Wat de naam minty nog bij mij doet passen is de grote honger naar nieuwe ervaringen. gho, ik had de wereld rond gereisd, moest ik niet verankerd zijn geweest door omstandigheden uit mijn verleden die met veel geweld botsten met het heden (wat nu ookal weer een verleden is).
Ik verlang er nog steeds naar. Mijn reis naar Taiwan was een fantastische ervaring ondanks de enorm slechte timing ervan. Ik droom zo vaak om nog eens terug te keren en zoveel meer over dit land en zijn mensen te leren.
Zo droom ik ook nog om nog zoveel andere culturen te kunnen leren kennen.
Die dromen zijn deel van mijn wonderland.
Mijn echte wonderland. De wereld zoals ik ze ken en zoals ik ze zou willen leren kennen.
Maar dan nu het wonderland waar ik heen vlucht als de realiteit mijn stressgevoeligheid ten test stelt...
Veel valt er feitelijk niet over te zeggen, het zal niet zoveel verschillen van waar zoveel anderen naartoe vluchten.
Het is dat wereldje waarin je met kinderlijke fantasie de dingen maakt zoals je soms wou dat de wereld zou zijn, met nadruk op het 'soms willen', maar feitelijk niet echt willen.
Voor mij is dat wegkruipen op de zetel met een film als marie-antoinette , Alice in wonderland (offcourse ;) , aangezien zelfs mijn dochter er naar vernoemd is), pride and prejudice , spirited away , Sakuran en nog dergelijke films.
Fantasierijke en kleurige films trekken mijn voorkeur ofwel lekker ouderwetse romantiek in een gekostumeerd drama.
Erg cliché voorkeur, maar men zou ook niet zoveel mooie films maken moesten er niet velen zijn die hiervan genieten. :)
Niet veel speciaals dus, de naam van deze blog, maar het is de blog waar minty terecht kan met haar gedachtenspinsels. Nuja, deels toch, de meeste hou ik mooi voor mij, zodat het internet er niet teveel last van heeft ;) .
zondag 21 juli 2013
vrijdag 3 mei 2013
optimisme
*zucht*
Het is duidelijk dat mijn blog een plaats is geworden waar ik me eens op uitleef als ik er zin in heb. Wat niet zo vaak is ogenschijnlijk. :-/
Ik denk en denk en denk en denk en leef ook wat tussendoor en zo af en toe zit mijn hoofd zo vol dat ik er wat uit wil gooien. Tja... ik ben nu eenmaal zo van dat soort.
Wat ik er vandaag wil uitgooien... *zucht*... Ik weet het eigenlijk niet zo. Er is zoveel.
Over borstvoeding, over sigarettenpeuken, over onmacht, over geweld, over wolken en de zon, over gedachten, over moord, over macht, over weldaad, over politiek, over breien, over haasten, over lijden, over strijken, over niets doen, over leiden, over strijden, over lachen, over denken,... over veel te veel.
Ik voel me vaak zo machteloos in het geheel, een gevoel waarvan ik merk dat velen het herkennen en tot mijn spijt ook velen zich er in laten gaan.
Wie ben ik om te zeggen dat dat niet zou mogen? Ik die uiteindelijk de zinloosheid van ons menselijk bestaan aanvaard.
Als wij ons eigen graf graven, dan dienen we daar toch ook in te gaan liggen? Waarom dan toch nog tegenspartelen?
Maar begrijp me niet verkeerd. Ergens ver weg in mij brand nog een vuur, een vuur van puur optimisme (en misschien ook zelfbedrog, maar dat is wat mijn pessimist me ingeeft).
Ik vraag me vaak af waarom niet? Waarom niet de was aan de lijn laten drogen? Waarom niet de appels pas plukken als ze rijp zijn? Waarom niet dank u zeggen als m'n iets van je steelt?
Waarom niet verwachten dat mensen je even graag zien als jij hen?
Waarom niet?
Want uiteindelijk leven we maar even op deze wereld als persoon, en ook maar even als mensheid in zijn geheel. En zelfs deze aardbol leeft uiteindelijk maar even in de gehele levensloop van het universum.
Dus waarom niet?
Waarom niet strijden voor een betere wereld? Waarom niet strijden voor een betere wereld voor een ander dan jezelf?
Ik zie niet in waarom niet?
Wij worden in onze huidige maatschappij van jongsaf gekweekt om ode te brengen aan onszelf. Lang leve de individualiteit. Maar punt is uiteindelijk dat wij als mens het beste presteren en ons ook gewoon het beste voelen in een 'kudde' . Samen zijn we sterk op alle vlakken. En de aangekweekte angst om je eigenheid te verliezen is absurd, want ook in een kudde blijf je uniek.
Sommige verdwalen ook in het idee dat de dingen zijn zoals ze zijn en dat we niets kunnen veranderen, dus waarom de moeite doen?
Niets maar dan ook werkelijk niets is vast in ons bestaan, behalve dan de illusie die we voor onszelf als waarheid aannemen.
Maak je illusie solidair en daarmee meer werkelijkheid. Want ergens heb ik ooit gelezen dat het enige dat een normaal persoon van een gek onderscheidt is dat wat de normale persoon gelooft ook wordt gelooft door een groot deel andere mensen. Wederom samen maakt sterk. En niet dat ik op zich iets mis vind aan een gek, maar op een maatschappij van gekken kan je niet bouwen. En daar is onze huidige maatschappij een blinkend voorbeeld van.
Wie kan zeggen dat hij nog zekerheid heeft over zijn toekomst met vrijwel alles dat in afbraak is? Enkel die enkele gekken aan de top...
Dit zijn maar wat mooie woorden waarmee ik gewoon een punt wil maken, maar neem er alsjeblieft niet teveel letterlijk van. Nee, ik geloof bijvoorbeeld niet dat de mensen aan de top gek zijn in de gebruikelijke zin van het woord.
De werkelijkheid is veel genuanceerder dan die enkele zinnetjes hier neergepend, dus die enkele zinnetjes weerspiegelen niet eens een spatje van mijn wereldbeeld. Het zijn gewoon bedenkingen.
Punt is dat mensen meer mens mogen durven zijn. Je hoeft je niet te verdrinken in jezelf en al je foute en goede kanten, want je blijft een deel van het geheel. En het zou leuk zijn dat dat 'deel van het geheel' zijn weer meer wordt geaccentueerd in onze maatschappij, we kennen het, maar het wordt teveel opzij geduwd. We willen erbij horen, maar we weten niet meer waar we juist bij willen horen of wat er van ons verwacht wordt. We zitten duidelijk nog vollop in een postmoderne identiteitscrisis ookal geven we het niet toe en leiden we vaak gewoon ons leventje alsof dat en alleen dat het doel is. Als dat voor jou voldoende is, dan doe je maar. Maar voor al die ook het leven van hun kinderen of kleinkinderen of andermans kinderen als doel hebben, laat je niet afschrikken door teveel optimisme. De wereld is voor de durvers, en samen durven we meer.
*zucht* zo ben ik weer wat frustratie kwijt :)
Het is duidelijk dat mijn blog een plaats is geworden waar ik me eens op uitleef als ik er zin in heb. Wat niet zo vaak is ogenschijnlijk. :-/
Ik denk en denk en denk en denk en leef ook wat tussendoor en zo af en toe zit mijn hoofd zo vol dat ik er wat uit wil gooien. Tja... ik ben nu eenmaal zo van dat soort.
Wat ik er vandaag wil uitgooien... *zucht*... Ik weet het eigenlijk niet zo. Er is zoveel.
Over borstvoeding, over sigarettenpeuken, over onmacht, over geweld, over wolken en de zon, over gedachten, over moord, over macht, over weldaad, over politiek, over breien, over haasten, over lijden, over strijken, over niets doen, over leiden, over strijden, over lachen, over denken,... over veel te veel.
Ik voel me vaak zo machteloos in het geheel, een gevoel waarvan ik merk dat velen het herkennen en tot mijn spijt ook velen zich er in laten gaan.
Wie ben ik om te zeggen dat dat niet zou mogen? Ik die uiteindelijk de zinloosheid van ons menselijk bestaan aanvaard.
Als wij ons eigen graf graven, dan dienen we daar toch ook in te gaan liggen? Waarom dan toch nog tegenspartelen?
Maar begrijp me niet verkeerd. Ergens ver weg in mij brand nog een vuur, een vuur van puur optimisme (en misschien ook zelfbedrog, maar dat is wat mijn pessimist me ingeeft).
Ik vraag me vaak af waarom niet? Waarom niet de was aan de lijn laten drogen? Waarom niet de appels pas plukken als ze rijp zijn? Waarom niet dank u zeggen als m'n iets van je steelt?
Waarom niet verwachten dat mensen je even graag zien als jij hen?
Waarom niet?
Want uiteindelijk leven we maar even op deze wereld als persoon, en ook maar even als mensheid in zijn geheel. En zelfs deze aardbol leeft uiteindelijk maar even in de gehele levensloop van het universum.
Dus waarom niet?
Waarom niet strijden voor een betere wereld? Waarom niet strijden voor een betere wereld voor een ander dan jezelf?
Ik zie niet in waarom niet?
Wij worden in onze huidige maatschappij van jongsaf gekweekt om ode te brengen aan onszelf. Lang leve de individualiteit. Maar punt is uiteindelijk dat wij als mens het beste presteren en ons ook gewoon het beste voelen in een 'kudde' . Samen zijn we sterk op alle vlakken. En de aangekweekte angst om je eigenheid te verliezen is absurd, want ook in een kudde blijf je uniek.
Sommige verdwalen ook in het idee dat de dingen zijn zoals ze zijn en dat we niets kunnen veranderen, dus waarom de moeite doen?
Niets maar dan ook werkelijk niets is vast in ons bestaan, behalve dan de illusie die we voor onszelf als waarheid aannemen.
Maak je illusie solidair en daarmee meer werkelijkheid. Want ergens heb ik ooit gelezen dat het enige dat een normaal persoon van een gek onderscheidt is dat wat de normale persoon gelooft ook wordt gelooft door een groot deel andere mensen. Wederom samen maakt sterk. En niet dat ik op zich iets mis vind aan een gek, maar op een maatschappij van gekken kan je niet bouwen. En daar is onze huidige maatschappij een blinkend voorbeeld van.
Wie kan zeggen dat hij nog zekerheid heeft over zijn toekomst met vrijwel alles dat in afbraak is? Enkel die enkele gekken aan de top...
Dit zijn maar wat mooie woorden waarmee ik gewoon een punt wil maken, maar neem er alsjeblieft niet teveel letterlijk van. Nee, ik geloof bijvoorbeeld niet dat de mensen aan de top gek zijn in de gebruikelijke zin van het woord.
De werkelijkheid is veel genuanceerder dan die enkele zinnetjes hier neergepend, dus die enkele zinnetjes weerspiegelen niet eens een spatje van mijn wereldbeeld. Het zijn gewoon bedenkingen.
Punt is dat mensen meer mens mogen durven zijn. Je hoeft je niet te verdrinken in jezelf en al je foute en goede kanten, want je blijft een deel van het geheel. En het zou leuk zijn dat dat 'deel van het geheel' zijn weer meer wordt geaccentueerd in onze maatschappij, we kennen het, maar het wordt teveel opzij geduwd. We willen erbij horen, maar we weten niet meer waar we juist bij willen horen of wat er van ons verwacht wordt. We zitten duidelijk nog vollop in een postmoderne identiteitscrisis ookal geven we het niet toe en leiden we vaak gewoon ons leventje alsof dat en alleen dat het doel is. Als dat voor jou voldoende is, dan doe je maar. Maar voor al die ook het leven van hun kinderen of kleinkinderen of andermans kinderen als doel hebben, laat je niet afschrikken door teveel optimisme. De wereld is voor de durvers, en samen durven we meer.
*zucht* zo ben ik weer wat frustratie kwijt :)
zaterdag 10 november 2012
mijmering
Toen ik jong was, te jong om te beseffen hoe groot de wereld werkelijk was, toen wou ik schrijfster worden. Met hart en ziel. Zoals men zeggen zou.
Ik wou een boek met lege bladzijden als mijn canvas aanvaarden en met een pen als penseel kleurrijke, diepgaande taferelen tonen waarin mensen zich konden herkennen en vooral in konden verdrinken. Ik wou een schuilplaats creeëren voor de angstigen, een triompf-ode voor de moedigen, een warme haard voor de gemoedigen, een droombeeld voor de romantischen.
Maar bovenal wou ik graven naar de zin van dit alles, naar de diepte die onder de oppervlakte schuilt.
Dus schreef ik, maar raakte nooit ver.
Dus zocht ik tevergeefs.
Hoe kun je schrijven over dingen die je niet kent, bedacht ik me... dus zocht ik ervaring.
En die vond ik ook.
Maar hoe kun je schrijven als je hoofd vol zit met ervaringen waarin je enkel een kluwen van chaos herkent. Hoe kun je zin in de zinloosheid vinden?
Hoe kun je doen ‘alsof’?
Het is geen mogelijkheid en eenieder die denkt dat dit kan, maakt het zich - volgens mij - enkel wijs of is wijzer dan ik mezelf kan verbeelden.
Nu ik ouder ben, te oud om te beseffen hoe groot de wereld werkelijk is, heb ik mijn beeld veranderd. Een schrijfster hoeft geen diepgang bloot te leggen, hoeft geen betekenis te bieden aan wat ze schrijft. Ze hoeft enkel maar te beschrijven en dat is meer dan genoeg. Betekenis is iets dat aan de kant van de lezer ligt. Die maakt zichzelf een wereld waarin hij kan schuilen, een wereld waarin hij moedig kan zijn, een wereld waarin hij zich kan koesteren en bovenal een droomwereld die hij als realiteit aanvaarden kan.
Zolang hij leest en soms ook nadien...
Dus na jaren en jaren heb ik mijn misie terug opgenomen. Niet meer met evenveel geestdrift, maar met evenveel zin voor creatie.
Wat ik wil is veranderd.
Ik wil een glimps geven van mijn verhaal, niet omwille van dat verhaal, maar omwille van wat een ander van mijn woorden maken kan.
In ons hoofd zijn wij gevormd door al die kleine indrukken opgedaan door onvoorspelbare gebeurtenissen en door mensen, en samen vormen wij 1 geheel. En in al onze verschillen zie ik steeds meer de gelijkenissen. Het heeft geen zin te spartelen in de waan dat we uniek zijn, als dat wat ons uniek maakt juist datgene is dat bepaald dat we net zijn als iedereen.
Ik wou een boek met lege bladzijden als mijn canvas aanvaarden en met een pen als penseel kleurrijke, diepgaande taferelen tonen waarin mensen zich konden herkennen en vooral in konden verdrinken. Ik wou een schuilplaats creeëren voor de angstigen, een triompf-ode voor de moedigen, een warme haard voor de gemoedigen, een droombeeld voor de romantischen.
Maar bovenal wou ik graven naar de zin van dit alles, naar de diepte die onder de oppervlakte schuilt.
Dus schreef ik, maar raakte nooit ver.
Dus zocht ik tevergeefs.
Hoe kun je schrijven over dingen die je niet kent, bedacht ik me... dus zocht ik ervaring.
En die vond ik ook.
Maar hoe kun je schrijven als je hoofd vol zit met ervaringen waarin je enkel een kluwen van chaos herkent. Hoe kun je zin in de zinloosheid vinden?
Hoe kun je doen ‘alsof’?
Het is geen mogelijkheid en eenieder die denkt dat dit kan, maakt het zich - volgens mij - enkel wijs of is wijzer dan ik mezelf kan verbeelden.
Nu ik ouder ben, te oud om te beseffen hoe groot de wereld werkelijk is, heb ik mijn beeld veranderd. Een schrijfster hoeft geen diepgang bloot te leggen, hoeft geen betekenis te bieden aan wat ze schrijft. Ze hoeft enkel maar te beschrijven en dat is meer dan genoeg. Betekenis is iets dat aan de kant van de lezer ligt. Die maakt zichzelf een wereld waarin hij kan schuilen, een wereld waarin hij moedig kan zijn, een wereld waarin hij zich kan koesteren en bovenal een droomwereld die hij als realiteit aanvaarden kan.
Zolang hij leest en soms ook nadien...
Dus na jaren en jaren heb ik mijn misie terug opgenomen. Niet meer met evenveel geestdrift, maar met evenveel zin voor creatie.
Wat ik wil is veranderd.
Ik wil een glimps geven van mijn verhaal, niet omwille van dat verhaal, maar omwille van wat een ander van mijn woorden maken kan.
In ons hoofd zijn wij gevormd door al die kleine indrukken opgedaan door onvoorspelbare gebeurtenissen en door mensen, en samen vormen wij 1 geheel. En in al onze verschillen zie ik steeds meer de gelijkenissen. Het heeft geen zin te spartelen in de waan dat we uniek zijn, als dat wat ons uniek maakt juist datgene is dat bepaald dat we net zijn als iedereen.
vrijdag 24 augustus 2012
tweedehands en eigenhands
Je hebt zo van die mensen die graag naar tweedehandswinkels gaan en rommelmarkten en tweedehandssites afsnuisteren... en ik ben daar zo eentje van :) .
tzijn meestal maar kleinigheden. Als we eindelijk een huisje kopen, dan plan ik wel wat vaker te gaan om leuke meubels bij elkaar te zoeken.
Deze week heb ik een citruspers (de onze was versleten) en een bestek voor Ellis gevonden.
Het leuke aan tweedehands vind ik dat het weer wat nieuwe rommel uitspaart.
Verder maak ik zelf ook graag dingen (zoals zovelen). Zo heb ik ook in de tweedehandswinkel twee bolletjes synthetische ( :( )wol gevonden en heb Ellis daar een ponchotje van gemaakt. Groen staat goed bij ros :) .
tzijn meestal maar kleinigheden. Als we eindelijk een huisje kopen, dan plan ik wel wat vaker te gaan om leuke meubels bij elkaar te zoeken.
Deze week heb ik een citruspers (de onze was versleten) en een bestek voor Ellis gevonden.
Het leuke aan tweedehands vind ik dat het weer wat nieuwe rommel uitspaart.
Verder maak ik zelf ook graag dingen (zoals zovelen). Zo heb ik ook in de tweedehandswinkel twee bolletjes synthetische ( :( )wol gevonden en heb Ellis daar een ponchotje van gemaakt. Groen staat goed bij ros :) .
Bij het maken daarvan heeft zij trouwens goed meegeholpen ;) .
Wat ik daar dan weer leuk aan vind, is gewoon het creëren. En het meditatieve effect dat het heeft bij me. Mijn gedachten racen constant van het ene naar het andere en dit geeft een beetje mentale rust. Stilstaan doen die gedachten nooit. Meestal leg ik mijn werkje ook constant neer om weer op te pakken en weer neer te leggen. Dingen die ik dus zo tussendoor kan doen, zijn het beste voor iemand als ik.
even een modeshow:
even een modeshow:
en het belangrijkste: ze kan er nog mee kruipen :) .
vrijdag 13 juli 2012
nieuwe thuis
Ik heb vanavond zin in het schrijven van een blogje. Even wat dingetjes van de afgelopen weken neerpennen om een beetje mentale rust te vinden.
 |
| Dada, oude woonst |
We zijn verhuist. Sinds zondag avond 1 juli slapen we niet meer in 'ons' appartementje in de sportstraat. We huren dan wel, maar ik vind dat als je ergens je thuis opbouwt, dat dat dan ook van jou is, ookal moet je er weer uit op het einde van de huurtijd. Geld en eigendom is als het erop aan komt toch maar larie en apekool in het leven :) .
Het oude, getrouwe, versleten appartement, met de verpulverende raamkozijnen en de afbrokkelende vensterbanken. Met de oude nog met stof omrande electriciteitsleidingen en de ouderwets aangeklede badkamer en keuken. Met het afstotelijke lood in het water en de koude enkele beglazing.
Er zijn zo een aantal dingen die ik toch echt niet zal missen, maar waar ik tegelijk wel wat van geleerd heb.
Zoals geen warm water uit de kraan hebben in de keuken. Je gaat automatisch veel zuiniger om met je warme water als je het eerst speciaal hebt moeten opwarmen in de waterkoker. :)
En de vele, enkel beglaasde ramen zorgden ervoor dat je die trui extra binnen dragen gewend raakt en je al snel een verzameling dekens bijeen krijgt die uiteindelijk nog heel wat ander nut blijken te hebben (zoals beschermen van meubels bij de verhuis).
Ik vond het wel zijn charme hebben om niet alle moderne comfort te hebben (maar toch voldoende om het leefbaar te houden).
Maar nu met een kind... dat ging niet samen met dat lood in het water, vond ik. Misschien wel wat hypocriet van een stadsmens met al die andere vieze vervuiling om me heen, maar tja... het is ook gewoon het gevoel. En vooral de irritatie om flessenwater te moeten kopen. Ondertussen zijn we natuurlijk alweer erg blij overgestapt op onze brita filter.
Het warme water uit de kraan is dan weer een herontdekte luxe. Ik ben ermee opgegroeid, maar toch na 4,5 jaar was ik het al zo gewoon zonder, dat het een beetje als een nieuwe ontdekking aanvoelde. :)
Om me nu volledig op onze nieuwe woonst te focussen. Ik voel me hier erg op mijn gemak. Door bovenstaand herondekt modern comfort en vooral door de omgeving hier. Het is toch wel iets speciaals om zo midden in een stadscentrum te wonen.
Al die gezellige cafeetjes en winkeltjes en bedrijvigheid vanaf ik nog maar een stap buiten de deur zet. Ook die vriendelijkheid alsof je in een dorp terechtgekomen bent.
 |
| Veel te leuke winkeltjes in de buurt met veel te leuke kleertjes ;) Strawberries for my strawberryblond girl |
Verder bevalt de blok waarin we nu wonen me zeer goed. Geen last van irritante bassen van fuifende studenten onder of boven ons, geen last van een bus die elk halfuur voorbij rijdt. Er is wel wat bedrijvigheid natuurlijk, maar we zitten nu op het negende en dan vervaagt dat grotendeels naar de achtergrond.
Oja... een mooi uitzicht over de stad natuurlijk :) op het negende zijnde. En ook uitzicht op het water vanop het terras. Dus als ik even niet weet wat doen, maar niet naar buiten kan omdat Ellis nog slaapt, dan kan ik me amuseren met naar voorbijvarende toeristjes te kijken ;) .
Het nadeel dan weer is dat het hier toch ietsje te klein is. Het is feitelijk voldoende om te leven, maar we hebben (lees: "ik heb") teveel rommel. Teveel dingen waar ik toch geen afscheid van kan nemen, maar die nu vooral wat in de weg staan. En ik zou nog zoveel boeken willen kopen en lezen, nog zovele waarvoor mijn vingers jeuken en mijn brein staat te springen :p .
Het voordeel danweer van weinig ruimte is dat we de eerste week verplicht waren om met zijn drietjes in bed te slapen. En daardoor heeft vriendlief ontdekt dat dat nog wel goed meevalt en dus slapen we nog steeds met zijn drietjes in bed.
Hij heeft wel al gezegd dat hij het met vieren niet meer zou zien zitten, dus als er nog eentje komt dan zal Ellis een eigen bed in moeten. Nou... nog eentje... daar denk ik nu nog niet aan :) .
hmm... correctie, daar denk ik vaak aan. Maar eerst moet ik er gewoon zijn voor Ellis. Ofte ik wil er volledig kunnen zijn voor haar. Toch minstens tot haar 2 jaar. En aangezien ik rekening moet houden met weer enkele maanden platte rust tijdens de zwangerschap, zal het misschien eerder iets zijn voor als ze 4 jaar is.
En dan nog... misschien komt er nooit een derde voor mij. Misschien kan ik nog adopteren... Misschien...
Voorlopig heb ik mijn handen vol met drukke Ellis en alles hier op orde krijgen.
Zo ben ik vollop bezig met het opknappen van de berging. Er waren daar nog schimmelplekken (die ik direct onschadelijk heb gemaakt, aangezien ik allergisch ben voor schimmel).
Het behang dat erin hong heb ik er snel uitgehaald en nu wacht het nog op een herplamuring (van de aangetaste stukken plaaster) en een herschildering.
Veel meer opknapwerk zal ik hier waarschijnlijk niet verrichten. Het is normaal de bedoeling dat we hier maar ongeveer een jaar blijven, terwijl we uitkijken om iets te kopen.
Die berging kon ik gewoon niet zo laten.
Meer dan rommel opruimen, muur opknappen en Ellis verzorgen heb ik nog niet gedaan de laatste 2 weken. Internet is er daarbij ook niet hier. 1 of ander mysterieus probleem met de verbinding. Telefoonlijn werkt, maar de adsl krijgen we maar niet actief.
Dus heb ik nu enkel savonds even het mobiele internet van mijn vriend. Echt gemist heb ik het nog niet, enkel bij momenten die gewoonte om even iets snel op te zoeken. Wat kon er weer in dat recept? Wat zijn de openingsuren voor die dienst? waar kan ik dat vinden? Hoe moet ik daar geraken? Wat zijn de busuren?
Hoe leefden de mensen toch ook alweer zonder internet? ;)
Nog een laatste dingetje: Gentse Feesten!
We wonen nu letterlijk vlakbij de Gentse Feesten. Ik heb het vorig jaar moeten missen door mijn platte rust, maar dit jaar kan ik er elke dag heen op eender welk moment, zonder rekening te moeten houden met tramuren of een beetje lange voettocht naar huis.
Ellis in draagzak en hop naar de feesten. :)
Ik zal dit jaar ook een beetje helpen met de pvda, vooral wat flyeren enzo. Kan ik ook makkelijk met Ellis doen.
Dat doet me eraan denken dat we de buggy gewoon hebben weggedaan (staat bij oma op zolder), we deden er toch niets mee en hier hebben we er geen plaats voor. Ik kan me het eigenlijk niet zo goed voorstellen wat het is om met een buggy op stap te moeten, ik zie ze zo vaak rondrijden en het blijft toch wel een groot vraagteken. Ik vind het zo makkelijk om ze gewoon even in de draagzak te steken, dat het me een omslachtig gedoe lijkt met zo'n koets. Maar dat is uiteindelijk maar gewoonte waarschijnlijk.
 |
| dragen is ook fantastisch tijdens het huishouden en opruimen na een verhuis :)) |
Ieder zo zijn ding, het enige waar ik het wel moeilijk mee heb is die akelig uitziende babybjorn dragers die nog steeds zoveel verkocht worden. ergonomisch ondingen en helemaal aandoenlijk als men die gebruikt met het babytje naar voren kijkend... brrr...
spijtig genoeg weten velen niet beter en spijtig genoeg is de regel: wat geld opbrengt en men goed aan de man weet te brengen, is wat de doorsnee mens leert kennen.
Voorlopig genoeg van me af getyped denk ik zo :) . Ik kruip in mijn familiebed.
zaterdag 2 juni 2012
Maya
 |
| Met mijn gedachten bij 1 juni 2004... |
Ik mis allesinds niet de pikzwarte dagen die gelukkig niet veel mensen kennen ;) .
Maar dat laatste terzijde.
Het is om verschillende redenen dat het momenteel weer even lastig gaat. Logisch natuurlijk, als dingen zich opstapelen worden ze pas echt een probleem en als dingen een probleem worden dan voel je je niet al te sereen meer :) .
Al ben ik nog verbazend sereen eigenlijk. Ik steek het op de roze wolkjes van het moederschap. De vorige keer voelde ik me ook verbazend goed naar de omstandigheden, maar toch nog stukken slechter dan nu natuurlijk, wat niet verwonderlijk was.
Ik heb het feitelijk toevallig daar juist weer wat lastig mee. De vorige keer. Vrijdag was haar verjaardag. Ik heb enkel gesmst. Ergens voel ik me daar wel een lafaard voor, maar langs de andere kant heb ik juist door haar geleerd niet zo hard te zijn voor mezelf. Het is niet dat mijn acties geen reden hadden. Een mens is geen eiland (wie zei dat ook alweer?), geen mens wordt wie hij is zonder invloed van buitenaf. Geen mens doet wat hij doet zonder dat er invloed was van buitenaf. Dus waarom vergeef ik mezelf toch zo moeilijk mijn fouten? Spijtig genoeg is dat iets dat velen zullen herkennen in zichzelf.
Ik ben nog steeds op een zoektocht om steeds beter te worden, een eindeloze zoektocht die pas eindigd als mijn leven eindigd en die vooral geen doel heeft. Geen einddoel althans.
Ik voel me allesinds beter als vroeger, maar wat vooral aan me vreet is of ik nu zoveel beter mama kan zijn dan toen? Want hoeveel ik het me ook probeer wijs te maken, het lukt me niet.
Het doet nog steeds pijn. Ik mis haar nog steeds.
En het rotte is, ik mis niet zij die ze nu is, maar zij die ze toen was.
De zij van nu voelt al lang niet meer als mijn kind. Klinkt hard, maar klinkt ook logisch. Mama ben je niet, dat wordt je. En dat geloof ik nog steeds. Al kan je in je spreekwoordelijke hart wel mama zijn, zelfs zonder kind, maar dat heeft weinig dagdagelijkse realiteit, in je hart is het maar een droom of herinnering of hoop, maar nooit echt.
En ik weet dat er niets is dat de pijn nog zal kunnen veranderen. De pijn wordt wel afgematter, net als de pijn van iemand te verliezen waar je veel van hield, net als de pijn van een trauma, net als de pijn van al die dingen die je erg raken en waar je dagen niet goed van bent. Na jaren gaan de scherpe kantjes eraf, maar voor altijd blijft die pijn bij je.
 |
| 8jaar... er is geen dag voorbij gegaan waarop ik niet aan haar heb gedacht. |
Telkens ik haar nu zie, doet het pijn. Ik kan enkel maar denken aan hoe het zou geweest zijn, moest ik ze gehouden hebben. Moest ik me niet hebben laten doen door al die twijfels over mezelf en al die donkere gedachten. Ik weet nu dat ik veel sterker ben dan mezelf als ik voor iemand zorgen moet. Feitelijk wist ik dit al langer. Ik ben al van jongsaf voor zovelen een steunpilaar geweest, ook op momenten dat ik zelf het zwaar had, voelde ik me veel sterker als een ander mij nodig had.
Ik neem aan dat dat normaal is, dat dat is wat mensen sociale dieren maken. Wij hebben elkaar nodig om het sterkste uit ons te halen.
En diegene die we als familie beschouwen, halen het beste uit ons boven.
Maar ik mag ook niet vergeten dat ik toen veel jonger was. Ok, ik was ver voor op mijn leeftijd dus feitelijk letterlijk geen excuus, maar eveneens had ik ook meer aan mijn hoofd dan gemiddeld voor mijn leeftijd. Een mens kan maar een bepaalde hoeveelheid stress aan, en dat mag ik niet vergeten. Al mag dat eveneens ook geen excuus zijn, het is enkel een omstandigheid.
maar 8 jaar later vergeet je zoiets gemakkelijk en dan begin je melancholisch te worden en vragen te stellen als "Wat als... ?" .
Moest ik me niet hebben laten doen door die onzinnige gedachten van hoe het zou moeten zijn... Want ik weet nu meer dan ooit dat het leven niet moet zijn, want het is. "To be or not to be"... I get it now :) .
Zovele regeltjes en ideeën en zelfs als je jezelf wijs maakt er geen slachtoffer van te zijn, toch ben je het. Want ook dat maakt ons sociale dieren, we willen voldoen aan een sociale norm.
De meesten merken dan met het ouder worden hoeveel van die zogenaamde regeltjes feitelijk overbodig zijn en zelfs gevaarlijk.
Sowieso is het leven zoveel meer dan huisje, beestje, kindje. En veel meer dan verre reizen en wilde fuifen. En veel meer dan studeren en werken. En veel meer dan carriere maken. Allesinds veel meer dan doen wat je wil doen.
Het leven is vooral samenleven met ieder die op je pad komt. Het leven is ook overleven van alles wat op je pad komt.
achja, wat ochtendfilosofie ofte dagdagelijkse filosofie ofte levenswijsheid van de middelste plank. :) Gewoon om er ons nog eens aan te herinneren. Er zijn geen regels, maar er zijn wel anderen.
Nee, ik mag geen spijt hebben van mijn keuze. En toch zal ik altijd spijt hebben, vrees ik.
Maar niet in die mate dat het me blokkeert. Dat niet meer.
En ik heb allesinds een prachtige herinnering die niemand mij ooit nog kan afpakken. De moment waarop ze pas geboren op mijn buik lag en voor het eerst haar ogen opende. Onbeschrijfelijk. :)
De moment die ervoor zorgde dat ik geen afscheid meer kon nemen.
Op dat korte moment was alles even perfect en had ik dat overweldigende moedergevoel waar sommigen het over hebben, maar dat velen blijkbaar niet onmiddellijk ervaren.
Ik keek er naar uit bij Ellis, maar bij haar was het niet zo overweldigend. Ik had toen ook al mooi kunnen opbouwen. 7maand lang heb ik toen bewust kunnen genieten van dat nieuwe leven.
Het was zoveel anders. Dus ik had ook dat overweldigende niet nodig, ik hield al zo ontzettend veel van haar :) .
Bij Maya was het een schok. Een plots geboren worden van een moeder :) en voor altijd veranderd zijn.
.JPG)
Achja... dat was het verleden.
Nu het heden terug... ik heb wat beslissingen te maken, dringend.
Beslissingen die ik veel te lang heb uitgesteld.
Met rede natuurlijk... want ze vallen me zwaar.
Maar niets dat nu nog te zwaar lijkt... Ik denk dat ik groot aan het worden ben :) .
Maya gaf me een rede om te blijven leven.
Ellis gaf me een leven.
Dat zoiets dagdagelijks als een nieuw mensenleven toch telkens zo levensveranderend is. Spijtig dat er toch nog te veel mensen er veel te licht over gaan. Teveel kinderen die onnodig lijden... Teveel volwassenen die onnodig lijden door een slechte jeugd... Maar ik begin het te aanvaarden als deel van de mens. Ik kan dromen over een superras dat zich perfect sociaal gedraagt, maar de realiteit blijft... maar niet dat die mij tegenhoudt om toch steeds beter dan mezelf te willen zijn, natuurlijk ;) . Hoe kan ik ook anders, want zoals zovelen wil ik het beste voor mijn kinderen en dat houdt ook mezelf in.
nou... lang geleden dat ik nog een dergelijke lange blog geschreven heb.
Nu moet ik wel slapen gaan, want ik heb al teveel tijd gestolen uit mijn zo nodige nachtrust.
=^..^=
Nu het heden terug... ik heb wat beslissingen te maken, dringend.
Beslissingen die ik veel te lang heb uitgesteld.
Met rede natuurlijk... want ze vallen me zwaar.
Maar niets dat nu nog te zwaar lijkt... Ik denk dat ik groot aan het worden ben :) .
Maya gaf me een rede om te blijven leven.
Ellis gaf me een leven.
Dat zoiets dagdagelijks als een nieuw mensenleven toch telkens zo levensveranderend is. Spijtig dat er toch nog te veel mensen er veel te licht over gaan. Teveel kinderen die onnodig lijden... Teveel volwassenen die onnodig lijden door een slechte jeugd... Maar ik begin het te aanvaarden als deel van de mens. Ik kan dromen over een superras dat zich perfect sociaal gedraagt, maar de realiteit blijft... maar niet dat die mij tegenhoudt om toch steeds beter dan mezelf te willen zijn, natuurlijk ;) . Hoe kan ik ook anders, want zoals zovelen wil ik het beste voor mijn kinderen en dat houdt ook mezelf in.
nou... lang geleden dat ik nog een dergelijke lange blog geschreven heb.
Nu moet ik wel slapen gaan, want ik heb al teveel tijd gestolen uit mijn zo nodige nachtrust.
=^..^=
vrijdag 4 mei 2012
Herwaardering
Ik heb weer eens tijd om een blogje te schrijven hier ... haha... feitelijk niet echt, ik neem de tijd uit mijn zo nodige nachtrust :) .
Grappig om te merken dat 4 dagen na mijn laatste blog hier, Ellis is geboren... het lijkt al zo lang geleden en toch is het amper 7 maand.
Ik ga in deze blog geen bevallingsverhaal vertellen en ook (nog) niet over de vermoeidende eerste maanden. De meeste ouders hier zullen me wel begrijpen, en de niet-ouders en degene die een rustig kind hadden, zullen het zelfs niet echt begrijpen zelfs al slaagde ik erin het kleurrijk neer te pennen.
Maar ik heb wel zin in enkele bedenkingen over de verandering in mijn leven. Er is zoveel veranderd en toch voelt het alsof er nooit iets verandert is. Mijn leven draait plots hoofdzakelijk rond een ander leven en toch voel ik me niet weggecijferd. Ik voel me vooral meer gegrond, meer neutraal, niet te min, niet te plus.
Ik weet waarom dit is, dit eindelijk zo is, welk puzzelstukje eindelijk gevonden is, maar daar ga ik nu niet verder op in.
Zojuist is Ellis weer wakker geworden, ze wil eten. Lekker simpel toch :) . Eten, slapen, leren en aandacht. Meer lijken baby's niet nodig te hebben. Dat is de simplificatie natuurlijk.
Ze heeft mijn hart verroverd, dat is wat baby's doen met volwassenen :) . Nuja de meeste volwassenen allesinds, maar ik wil niet denken aan de uitzonderingen nu.
Ik zou nog vanalles willen maken voor haar, jasjes, broekjes, speeltjes,... , maar ik vind de tijd maar niet. Ik ben meestal met haar bezig en de momenten dat ik eventjes rust heb, breng ik door op babbelgroepjes op facebook. Het wordt tijd dat ik wat minder :) . Al is er weinig dat je kan doen dat maar enkele minuutjes tijd vraagt per keer en toch een nut heeft. Want dat heeft het zeker, het lezen van anderen hun ervaringen en het delen van je eigen ervaringen en dit met veel verschillende mensen, terwijl je je huis niet uit hoeft. Internet is uitgevonden voor de westerse mama ;) .
Ellis ligt hier zalig in mijn armen te slapen... tijd dat we in bed kruipen. :)
Meer specifieke vertelsels volgen nog wel, als ik weereens mijn eigen tijd steel voor deze blog.
Zo zou ik mijn ervaringen met borstvoeding, wasbare luiers, babydragers, samen slapen, niet laten huilen, enz... willen delen als 1 van de zovelen.
Ik behoor bij de groep ouders die een opvoedstijl toepassen die in het nederlands natuurlijk ouderschap genoemd wordt en in het engels attachment parenting. En ik doe ook aan unconditional parenting.
Maar dat is allemaal maar mooie westerse praat, ik ben vooral iets doodnormaals en millenia oud: Ik ben mama.
Ik ben al lang mama, maar nu ben ik het nog meer. :)
Grappig om te merken dat 4 dagen na mijn laatste blog hier, Ellis is geboren... het lijkt al zo lang geleden en toch is het amper 7 maand.
Ik ga in deze blog geen bevallingsverhaal vertellen en ook (nog) niet over de vermoeidende eerste maanden. De meeste ouders hier zullen me wel begrijpen, en de niet-ouders en degene die een rustig kind hadden, zullen het zelfs niet echt begrijpen zelfs al slaagde ik erin het kleurrijk neer te pennen.
Maar ik heb wel zin in enkele bedenkingen over de verandering in mijn leven. Er is zoveel veranderd en toch voelt het alsof er nooit iets verandert is. Mijn leven draait plots hoofdzakelijk rond een ander leven en toch voel ik me niet weggecijferd. Ik voel me vooral meer gegrond, meer neutraal, niet te min, niet te plus.
Ik weet waarom dit is, dit eindelijk zo is, welk puzzelstukje eindelijk gevonden is, maar daar ga ik nu niet verder op in.
Zojuist is Ellis weer wakker geworden, ze wil eten. Lekker simpel toch :) . Eten, slapen, leren en aandacht. Meer lijken baby's niet nodig te hebben. Dat is de simplificatie natuurlijk.
Ze heeft mijn hart verroverd, dat is wat baby's doen met volwassenen :) . Nuja de meeste volwassenen allesinds, maar ik wil niet denken aan de uitzonderingen nu.
Ik zou nog vanalles willen maken voor haar, jasjes, broekjes, speeltjes,... , maar ik vind de tijd maar niet. Ik ben meestal met haar bezig en de momenten dat ik eventjes rust heb, breng ik door op babbelgroepjes op facebook. Het wordt tijd dat ik wat minder :) . Al is er weinig dat je kan doen dat maar enkele minuutjes tijd vraagt per keer en toch een nut heeft. Want dat heeft het zeker, het lezen van anderen hun ervaringen en het delen van je eigen ervaringen en dit met veel verschillende mensen, terwijl je je huis niet uit hoeft. Internet is uitgevonden voor de westerse mama ;) .
Ellis ligt hier zalig in mijn armen te slapen... tijd dat we in bed kruipen. :)
Meer specifieke vertelsels volgen nog wel, als ik weereens mijn eigen tijd steel voor deze blog.
Zo zou ik mijn ervaringen met borstvoeding, wasbare luiers, babydragers, samen slapen, niet laten huilen, enz... willen delen als 1 van de zovelen.
Ik behoor bij de groep ouders die een opvoedstijl toepassen die in het nederlands natuurlijk ouderschap genoemd wordt en in het engels attachment parenting. En ik doe ook aan unconditional parenting.
Maar dat is allemaal maar mooie westerse praat, ik ben vooral iets doodnormaals en millenia oud: Ik ben mama.
Ik ben al lang mama, maar nu ben ik het nog meer. :)
Abonneren op:
Posts (Atom)