Maya

Met mijn gedachten bij 1 juni 2004...

Ik heb weer wat donkere dagen, zoals die er in elk leven wel eens zijn.  Maar niets onoverkomelijks, gewoon een beetje regen tussendoor de zonneschijn.
Ik mis allesinds niet de pikzwarte dagen die gelukkig niet veel mensen kennen ;) .
Maar dat laatste terzijde.

Het is om verschillende redenen dat het momenteel weer even lastig gaat.  Logisch natuurlijk, als dingen zich opstapelen worden ze pas echt een probleem en als dingen een probleem worden dan voel je je niet al te sereen meer :) .
Al ben ik nog verbazend sereen eigenlijk.  Ik steek het op de roze wolkjes van het moederschap.  De vorige keer voelde ik me ook verbazend goed naar de omstandigheden, maar toch nog stukken slechter dan nu natuurlijk, wat niet verwonderlijk was.

Ik heb het feitelijk toevallig daar juist weer wat lastig mee.  De vorige keer.  Vrijdag was haar verjaardag.  Ik heb enkel gesmst.  Ergens voel ik me daar wel een lafaard voor, maar langs de andere kant heb ik juist door haar geleerd niet zo hard te zijn voor mezelf.  Het is niet dat mijn acties geen reden hadden.  Een mens is geen eiland (wie zei dat ook alweer?), geen mens wordt wie hij is zonder invloed van buitenaf.  Geen mens doet wat hij doet zonder dat er invloed was van buitenaf.  Dus waarom vergeef ik mezelf toch zo moeilijk mijn fouten?  Spijtig genoeg is dat iets dat velen zullen herkennen in zichzelf.

Ik ben nog steeds op een zoektocht om steeds beter te worden, een eindeloze zoektocht die pas eindigd als mijn leven eindigd en die vooral geen doel heeft.  Geen einddoel althans.

Ik voel me allesinds beter als vroeger, maar wat vooral aan me vreet is of ik nu zoveel beter mama kan zijn dan toen?  Want hoeveel ik het me ook probeer wijs te maken, het lukt me niet.
Het doet nog steeds pijn.  Ik mis haar nog steeds.
En het rotte is, ik mis niet zij die ze nu is, maar zij die ze toen was.
De zij van nu voelt al lang niet meer als mijn kind.  Klinkt hard, maar klinkt ook logisch.  Mama ben je niet, dat wordt je.  En dat geloof ik nog steeds.  Al kan je in je spreekwoordelijke hart wel mama zijn, zelfs zonder kind, maar dat heeft weinig dagdagelijkse realiteit, in je hart is het maar een droom of herinnering of hoop, maar nooit echt.
En ik weet dat er niets is dat de pijn nog zal kunnen veranderen.  De pijn wordt wel afgematter, net als de pijn van iemand te verliezen waar je veel van hield, net als de pijn van een trauma, net als de pijn van al die dingen die je erg raken en waar je dagen niet goed van bent.  Na jaren gaan de scherpe kantjes eraf, maar voor altijd blijft die pijn bij je.

8jaar... er is geen dag voorbij gegaan waarop ik niet aan haar heb gedacht. 

Telkens ik haar nu zie, doet het pijn.  Ik kan enkel maar denken aan hoe het zou geweest zijn, moest ik ze gehouden hebben.  Moest ik me niet hebben laten doen door al die twijfels over mezelf en al die donkere gedachten.  Ik weet nu dat ik veel sterker ben dan mezelf als ik voor iemand zorgen moet.  Feitelijk wist ik dit al langer.  Ik ben al van jongsaf voor zovelen een steunpilaar geweest, ook op momenten dat ik zelf het zwaar had, voelde ik me veel sterker als een ander mij nodig had.
Ik neem aan dat dat normaal is, dat dat is wat mensen sociale dieren maken.  Wij hebben elkaar nodig om het sterkste uit ons te halen.
En diegene die we als familie beschouwen, halen het beste uit ons boven.

Maar ik mag ook niet vergeten dat ik toen veel jonger was.  Ok, ik was ver voor op mijn leeftijd dus feitelijk letterlijk geen excuus, maar eveneens had ik ook meer aan mijn hoofd dan gemiddeld voor mijn leeftijd.  Een mens kan maar een bepaalde hoeveelheid stress aan, en dat mag ik niet vergeten.  Al mag dat eveneens ook geen excuus zijn, het is enkel een omstandigheid.
maar 8 jaar later vergeet je zoiets gemakkelijk en dan begin je melancholisch te worden en vragen te stellen als "Wat als... ?" .

Moest ik me niet hebben laten doen door die onzinnige gedachten van hoe het zou moeten zijn... Want ik weet nu meer dan ooit dat het leven niet moet zijn, want het is.  "To be or not to be"... I get it now :) .
Zovele regeltjes en ideeën en zelfs als je jezelf wijs maakt er geen slachtoffer van te zijn, toch ben je het.  Want ook dat maakt ons sociale dieren, we willen voldoen aan een sociale norm.
De meesten merken dan met het ouder worden hoeveel van die zogenaamde regeltjes feitelijk overbodig zijn en zelfs gevaarlijk.

Sowieso is het leven zoveel meer dan huisje, beestje, kindje.  En veel meer dan verre reizen en wilde fuifen.   En veel meer dan studeren en werken.  En veel meer dan carriere maken.  Allesinds veel meer dan doen wat je wil doen.
Het leven is vooral samenleven met ieder die op je pad komt.  Het leven is ook overleven van alles wat op je pad komt.
achja, wat ochtendfilosofie ofte dagdagelijkse filosofie ofte levenswijsheid van de middelste plank. :)  Gewoon om er ons nog eens aan te herinneren.  Er zijn geen regels, maar er zijn wel anderen.

Nee, ik mag geen spijt hebben van mijn keuze.  En toch zal ik altijd spijt hebben, vrees ik.
Maar niet in die mate dat het me blokkeert.  Dat niet meer.

En ik heb allesinds een prachtige herinnering die niemand mij ooit nog kan afpakken.  De moment waarop ze pas geboren op mijn buik lag en voor het eerst haar ogen opende.  Onbeschrijfelijk. :)
De moment die ervoor zorgde dat ik geen afscheid meer kon nemen.
Op dat korte moment was alles even perfect en had ik dat overweldigende moedergevoel waar sommigen het over hebben, maar dat velen blijkbaar niet onmiddellijk ervaren.

Ik keek er naar uit bij Ellis, maar bij haar was het niet zo overweldigend.  Ik had toen ook al mooi kunnen opbouwen.  7maand lang heb ik toen bewust kunnen genieten van dat nieuwe leven.
Het was zoveel anders.  Dus ik had ook dat overweldigende niet nodig, ik hield al zo ontzettend veel van haar :) .
Bij Maya was het een schok.  Een plots geboren worden van een moeder :) en voor altijd veranderd zijn.

Achja... dat was het verleden.
Nu het heden terug... ik heb wat beslissingen te maken, dringend.
Beslissingen die ik veel te lang heb uitgesteld.
Met rede natuurlijk... want ze vallen me zwaar.
Maar niets dat nu nog te zwaar lijkt...  Ik denk dat ik groot aan het worden ben :) .
Maya gaf me een rede om te blijven leven.
Ellis gaf me een leven.

Dat zoiets dagdagelijks als een nieuw mensenleven toch telkens zo levensveranderend is.  Spijtig dat er toch nog te veel mensen er veel te licht over gaan.  Teveel kinderen die onnodig lijden...  Teveel volwassenen die onnodig lijden door een slechte jeugd...  Maar ik begin het te aanvaarden als deel van de mens.  Ik kan dromen over een superras dat zich perfect sociaal gedraagt, maar de realiteit blijft... maar niet dat die mij tegenhoudt om toch steeds beter dan mezelf te willen zijn, natuurlijk ;) .  Hoe kan ik ook anders, want zoals zovelen wil ik het beste voor mijn kinderen en dat houdt ook mezelf in.

nou... lang geleden dat ik nog een dergelijke lange blog geschreven heb.
Nu moet ik wel slapen gaan, want ik heb al teveel tijd gestolen uit mijn zo nodige nachtrust.

=^..^=