optimisme

*zucht*

Het is duidelijk dat mijn blog een plaats is geworden waar ik me eens op uitleef als ik er zin in heb.  Wat niet zo vaak is ogenschijnlijk. :-/

Ik denk en denk en denk en denk en leef ook wat tussendoor en zo af en toe zit mijn hoofd zo vol dat ik er wat uit wil gooien. Tja... ik  ben nu eenmaal zo van dat soort.

Wat ik er vandaag wil uitgooien... *zucht*... Ik weet het eigenlijk niet zo.  Er is zoveel.

Over borstvoeding, over sigarettenpeuken, over onmacht, over geweld, over wolken en de zon, over gedachten, over moord, over macht, over weldaad, over politiek, over breien, over haasten, over lijden, over strijken, over niets doen, over leiden, over strijden, over lachen, over denken,... over veel te veel.

Ik voel me vaak zo machteloos in het geheel, een gevoel waarvan ik merk dat velen het herkennen en tot mijn spijt ook velen zich er in laten gaan.

Wie ben ik om te zeggen dat dat niet zou mogen?  Ik die uiteindelijk de zinloosheid van ons menselijk bestaan aanvaard.
Als wij ons eigen graf graven,  dan dienen we daar toch ook in te gaan liggen?  Waarom dan toch nog tegenspartelen?

Maar begrijp me niet verkeerd.  Ergens ver weg in mij brand nog een vuur, een vuur van puur optimisme (en misschien ook zelfbedrog, maar dat is wat mijn pessimist me ingeeft).

Ik vraag me vaak af waarom niet?  Waarom niet de was aan de lijn laten drogen?  Waarom niet de appels pas plukken als ze rijp zijn?  Waarom niet dank u zeggen als m'n iets van je steelt?
Waarom niet verwachten dat mensen je even graag zien als jij hen?
Waarom niet?
Want uiteindelijk leven we maar even op deze wereld als persoon, en ook maar even als mensheid in zijn geheel.  En zelfs deze aardbol leeft uiteindelijk maar even in de gehele levensloop van het universum.

Dus waarom niet?

Waarom niet strijden voor een betere wereld?  Waarom niet strijden voor een betere wereld voor een ander dan jezelf?
Ik zie niet in waarom niet?

Wij worden in onze huidige maatschappij van jongsaf gekweekt om ode te brengen aan onszelf.  Lang leve de individualiteit.  Maar punt is uiteindelijk dat wij als mens het beste presteren en ons ook gewoon het beste voelen in een 'kudde' .  Samen zijn we sterk op alle vlakken.  En de aangekweekte angst om je eigenheid te verliezen is absurd, want ook in een kudde blijf je uniek.

Sommige verdwalen ook in het idee dat de dingen zijn zoals ze zijn en dat we niets kunnen veranderen, dus waarom de moeite doen?
Niets maar dan ook werkelijk niets is vast in ons bestaan, behalve dan de illusie die we voor onszelf als waarheid aannemen.
Maak je illusie solidair en daarmee meer werkelijkheid.  Want ergens heb ik ooit gelezen dat het enige dat een normaal persoon van een gek onderscheidt is dat wat de normale persoon gelooft ook wordt gelooft door een groot deel andere mensen.  Wederom samen maakt sterk.  En niet dat ik op zich iets mis vind aan een gek, maar op een maatschappij van gekken kan je niet bouwen.  En daar is onze huidige maatschappij een blinkend voorbeeld van.
Wie kan zeggen dat hij nog zekerheid heeft over zijn toekomst met vrijwel alles dat in afbraak is?  Enkel die enkele gekken aan de top...

Dit zijn maar wat mooie woorden waarmee ik gewoon een punt wil maken, maar neem er alsjeblieft niet teveel letterlijk van.  Nee, ik geloof bijvoorbeeld niet dat de mensen aan de top gek zijn in de gebruikelijke zin van het woord.
De werkelijkheid is veel genuanceerder dan die enkele zinnetjes hier neergepend, dus die enkele zinnetjes weerspiegelen niet eens een spatje van mijn wereldbeeld.  Het zijn gewoon bedenkingen.

Punt is dat mensen meer mens mogen durven zijn.  Je hoeft je niet te verdrinken in jezelf en al je foute en goede kanten, want je blijft een deel van het geheel.  En het zou leuk zijn dat dat 'deel van het geheel' zijn weer meer wordt geaccentueerd in onze maatschappij, we kennen het, maar het wordt teveel opzij geduwd. We willen erbij horen, maar we weten niet meer waar we juist bij willen horen of wat er van ons verwacht wordt.  We zitten duidelijk nog vollop in een postmoderne identiteitscrisis ookal geven we het niet toe en leiden we vaak gewoon ons leventje alsof dat en alleen dat het doel is.  Als dat voor jou voldoende is, dan doe je maar.  Maar voor al die ook het leven van hun kinderen of kleinkinderen of andermans kinderen als doel hebben, laat je niet afschrikken door teveel optimisme.  De wereld is voor de durvers, en samen durven we meer.

*zucht* zo ben ik weer wat frustratie kwijt :)